هنگامی که امام حسین(ع) متولد شد، پیغمبر اسلام (ص) پس از بشارت و تهنیت، خبر از شهادت نوزاد و کیفیت کشته شدنش را داد، حضرت زهرا(س)سخت گریست

و اظهار داشت:در چه زمانی اتفاق خواهد افتاد؟

پیامبر اسلام فرمودند:زمانی که من و تو و پدرش علی و برادرش حسن نباشیم و او-یعنی؛حسین-تنها باشد.

آن گاه گریه حضرت زهرا(س) افزون یافت و گفت:چه کسی برای فرزندم گریه و عزاداری خواهد کرد؟

حضرت رسول فرمود:فاطمه جان! زنان و مردان امت من بر مصیبت او و اهل و عیالش می گریند و نواحه سرایی و عزاداری می کنند و این نوحه سرایی و عزاداری هر

سال تجدید خواهد شد؛ و چون روز قیامت بر پا شود تو، زنان گریه کننده و عزادار بر حسین را شفاعت نموده و من، مردانشان را شفاعت می کنم.

و ای فاطمه! تمام چشم ها در قیامت گریان می باشند، مگر آن چشمانی که در عزا و مصیبت حسین(ع) گریان بوده باشد که آنان خندان و خوشحال وارد بهشت

خواهند شد.

نقل شده است که(روزی امام حسین(ع) بر برادرش امام مجتبی(ع) وارد شد.همین که حسین(ع) چشمش به برادر افتاد، شروع به گریه نمود.امام حسن(ع)

فرمود:ای برادر! چرا گریه می کنی؟فرمود:گریه ی من به خاطر بلایی است که به تو می رسد.امام حسن(ع) فرمود:آنچه به من می رسد، سمی است که از راه کینه

و مخفیانه به من می خورانند،هیچ روزی چون روز تو نیست. سی هزار نفر برای کشتن تو می آیند، در حالی که همه مدعی این هستند که از امت جد توند.تو را می

کشند و مال و متاع تو را به یغما می برند.درآن هنگام لعنت خدا بر بنی امیه می آید، آسمان خون می بارد و هر جه در این دنیاست بر تو می گریند؛حتی مرغان آسمان

و ماهی های دریاها.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: